6 տարեկան տղու՝Դոնալդ Իֆոնի հայրը շատ բարկացած էր ։Հայրը նրան պատվիրել էր սպասել մինչև Ալիսի դեղերը առնի ։Ալիսը տղայի քուրներ և շատ հիվանդեր։.
Տղան բանվորական լայն շալվար էր հագել ու մի հին, վանդակավոր պիջակ, որը հոր վրայով փոքրացել էր և կարող էր տղային վերարկուի տեղ ծառայել, եթե նրա հագին այդքան անշնորհք չնստեր:
Դոնալդի հայրիկը մտել էր խանութ, շուտով դուրս կգար, և նրանք տուն կգնային, մայրիկը կաթ ու դեղ կտար Ալիսին, և Ալիսը էլ լաց չէր լինի ու հազա, և մայրիկն ու հայրիկը էլ չէին կռվի ու գոռգոռա:Հարի Իֆոն ներս մտնելուց հինգ րոպե հետո դուրս էր եկել հենց 37-րդ փողոցի մուտքով: Նա չէր մոռացել իրեն սպասող տղային, պարզապես ուզեցել էր մի պահ անջատվել ամեն ինչից՝ թե տղայից, թե մնացած բոլորից: Ընդամենը մի կում հացի օղի էր խմել, որն իմիջիայլոց, շատ թանկ էր նստել:Վերջիվերջո, Դոնալդը ներս մտավ խանութ ու միանգամից նկատեց, որ սա իր տեսած խանութներից ոչ մեկին նման չի: Սպիտակ պիջակով մարդը նրան ասաց որ դուրս գնա սա երեխաների տեղ չէ։Տղան հարցրեց թե ուր է իր հայրիկը։Մարդը ասաց որ քո հայրիկը այստեղ չէ ։Տղան ասաց որ իր հայրիկի անունը Հարի է,բայց մարդը չճանչեց հարի անունով մարդու և ասաց որպեսզի գնա տուն։Տղան ասաց որ իր հայրը ասել էր որ սպասի խանութի դիմացը սպասի մինչև որ նա գա, մարդնել ասաց եթե քո հայրը ասել է սպասես նրան դրսում ուրեմն սպասիր դրսում բայց բարմենը ասաց որ դուրսը շատ ցուրտը և հարցրեց տղուն թե տղան գիտի իր տան տեղը։.
Հիվանդոտ տեսքով, մոտ վաթսուն տարեկան մարդ՝ համարյա հարբած ու կիսամեռ, վեր կացավ սեղանից ու մոտեցավ բարմենին ասաց որ նա մեծ հաճույքով կտանի տղային բայց բարմենը ասաց որպեսզի նստի տեղը։Ծերուկը ասաց որ նա երեխաների տեր է և տղուն ասաց որ նա իրեն կտանի տուն։Բարմենը կատաղած ասաց որ նստի իր տեղը և տղային նորից ուղարկեց դուրս։Ծերունին բարմենին ասաց թե նրան ինչի տեղ է դնում ։Բարմենը ասաց դու քեզ հայելու մեջ նայել ես ,ոչ հայրիկի ես նման ,ոչ պապիի ,ոչել բարեկամի,տղայի ձեռքը բռնած մոտակա անկյունե չես հասնի, բայց ծերուկը նորից ասաց որ նաել է երեխաների տեր։Բարմենը ասաց որ սուս-փուս նստի տեղը և տվեց մի բաժակ գարեջուր տվեց նրան բայց ծերունին ասաց որ նրան պետք չե ձեր կեղտոտ գարեջուրը։.
Մի քիչ հետո ներս մտավ մի մարդ ։ Բարմենը հարցրեց դրսի տղան ձերն է բայց մարդը պատասխանեց որ ոչ։Տղան նորից եկավ ներս։Բարմենը որպեսզի չգոռա տղու վրա նա մոտիկացավ տղուն հանեց դուրս ։Տղան հարցրեց թե ուր է, բարմենը ասաց որ ուր որէ կգա։Դրսում ձյուն էր գալիս։
Գիշերային հերթի բարմենը՝ սպիտակ պիջակը հագին, դուրս եկավ խոհանոցից ու նկատեց տղային:
-Էս ով է, Ջոն: Քո երեխեքից է:
-Հա, – ասաց բարմենը, որովհետև չէր ուզում պատահածը մյուս բարմենին պատմել:
-Էդ պիջակը որտեղից է ճարել:
-Տղան կծկվեց ու աչքերը հատակին գցեց:
-Իմ հին պիջակն է, – ասաց բարմենը: – Նա իհարկե, վերարկու ունի, բայց չգիտես ինչի էս պիջակն է սիրում:
-Տղան միանգամից աչքերը բարձացրեց ու ապշահար նայեց բարմենի երեսին:
-Հա, բոլոր երեխեքն էլ էդպես են, Ջոն, – ասաց գիշերային հերթի բարմենը: Միշտ ուզում են մեծերին նմանվել:
-Ճիշտ է, – ասաց մյուսը:
-Նա իր սպիտակ պիջակը հանեց, հագավ դրսի պիջակն ու վերարկուն և տղայի ձեռքը բռնեց:
-Բարի գիշեր, – ասաց:
Գիշերային հերթի բարմենը պատասխանեց նրան ու հայացքով ճանապարհեց մինչև դուրս:
Էլիզա Այվազյան 