Այս պատմվածքը 16 կամ 17 տարեկան, Լևոն անունով մի երիտասարդի մասին էր, որի հայրը մահացել էր իսկ մայրը հիվանդ էր։Նա սիրահարված էր տանտիրուհու աղջկան՝ Լուիզային։ Նա գեղեցիկ ձայն ուներ և պատրաստվում էր մեկնել Իտալիա ՝ձայնը մշակելու և այնտեղ դիմավորելու էր նրա նշանածը։Լևոնը նույպես ցանկանում էր գնալ Իտալիա Լուիզային տեսնելու։Լևոնը գումար վաստակելու համար որոշում է նվագել մի պանդոկում որտեղ մի նվագի համար տալիս էին 10 կոպեկ։ Նա աշատել էր 150 ռուբլի և այդ գումարը դրել էր իր ձաղ կոշիկի մեջ, սակայն ավազակները գալիս են գողանում են տղայի հագուստը և կոշիկները։Հետո Լևոնը իմանալով որ Լուիզան արդեն ամուսնացել է և մեկնել Փարիզ , նա շատ է տխրում։ Նա երկար ժամանակ է ինչ չկա և նրա մոտիկ ընկերները ման էին գալիս Լևոնին այնտեղ որտեղ նա հաճախեր լինում։Մի օր նրան նավաստիները գտնում և հանում են «Խերսոն» շոգենավի տակից, որը երկու շաբաթ հետո պետք էր մեկներ Իտալիա։
Դուրս գրե՛ք անծանոթ բառերը, բառարանի օգնությամբ բացատրե՛ք։
Այրի-ամուսինը մեռած և այլևս չամուսնացած կին կամ տղամարդ:
մելեամաղձիկ-մենամոլ
2․Դո՛ւրս գրեք Լևոնին բնութագրող հատվածներ։
Մոտ 16-17 տարեկան մի պատանի էր, նիհար, գունատ դեմքով, կուրծքը փոքր-ինչ ներս ընկած: Հագած էր մուգ կապտագույն գոտևոր, կարճ բաճկոն, որի կուրծքը զարդարված էր ասրյա խաչաձև ծոպերով և նույն գույնի նեղ վարտիք: Ձեռքին բռնած էր մի կակուղ կանաչագույն գլխարկ` փետուրով զարդարված, նման այն գլխարկներին, որ դնում են թափառաշրջիկ հույն անդրիավաճառները կամ իտալացի երաժիշտները: Նրա դեմքի գծերը կանոնավոր էին ու նուրբ, աչքերն ունեին ինչ-որ մելամաղձիկ արտահայտություն: Դա այն երջանիկ դեմքերից էր, որոնք հենց առաջին հայացքով մարդու սրտում շարժում են համակրության զգացում:
Էլիզա Այվազյան 