Վահագն Դավթյան
Կանձրեւե, տղա՛ս աշունը թաց է,
Թաց աչքերուն պես խեղճ խաբված սիրույն…
պատուհանն ու դուռը գնա գոցե
Եվ դեմըս եկուր նստիլ վեհագույն
Լռության մը մեջ…: կանձրեւե տղա՛ս
Կանձրեւե՞ երբեմն հոգիիդ մեջ ալ
Կմըսի՞ սիրտըդ, եւ կդողդըղա՞ս
Խորհելով պայծառ արեւին անցյալ
Դռան մը ներքեւ գո՜ց ճակատագրին
Բայց կուլաս, տըղա’ս… մութին մեջ հանկարծ
Ծանր արցունքներ աչքերդ կգլորին…
Լա՛ց անմեղության արցունքը անդարձ,
Լա՛ց չգիտնալով, խեղճ, անգե՛տ տղաս,
Խե՜ղճ որսը կյանքին, ա՜հ, լա՛ց, որ մեծնաս…
աչքերուն-աչքերի
սիրույն-սիրուն
կմըսի-կմռսի
Կուլաս-կլացես
https://drive.google.com/file/d/1Ol-2gX-p7XLdDGf9QR9zi6K7tUfX-jJd/view?usp=drivesdk
Էլիզա Այվազյան 