Ես համձայն եմ Հովհանես Թումանյանի հետ հետ , իսկապես քիչ են ազնիվ ու քաջ մարդիկ ։Մարդիկ ովքեր միշտ նխանձում են և հիվանդանում ։Նա ասում էր երբ վարունգը ոտքի տակ է ընկնում այն դառնանում է ։Այդպես դառնանում և դաժանանում է մարդը։Այդ դառնությունը հայտնվում է դեմքին,խոսքերում և ամենտեղ։
Արդ՝ եթե մենք ունենք ազգային իմաստություն, հոգու արիություն և առողջ բնազդներ, անկարելի է աչքներս փակենք մեր էս ծանր հիվանդության առաջ և չզգանք, որ մեր հոգին շատ է դառնացած, մեր ներքին մարդը շատ է փչացած, և դրա դեմ կռվելու, առողջանալու առաջին պայմանը էն է, որ մենք և՛ մեր սրտերում, և՛ աշխարհքի առաջ անկեղծ խոստովանենք ու ճանաչենք մեր դժբախտությունը։ Ապա թե էդ փրկարար գիտակցությանը կհետևեն ինքնակատարելագործության բարձր ցանկությունն ու ազնիվ գործը։
Էլիզա Այվազյան 