Домашняя работа: Прочитать и знать содержание рассказа О’ Генри » Последний лист»
Найдите в словаре об’яснение слова » шедевр» приходилось ли вам видеть шедевры и где?
Шедевр эксклюзивное и неповторимое произведение искусства.
К сожалению я не видела не одного шедевра.
Հովհանես Թումանյանի մեծ ցավը այնն էր որ մարդիկ չեին ճանաչում նրանց հայրենիքը,ազգը,գիրն ու գրականությունը։Նրանք նույնիսկ թերի են ճանաչում իրենց գրականությունը,նրանք վախենում էին գումար ծախսել գիրք գնելու համար։
Մենք մեզ չենք հարգում ուր մնաց օտարները հարգեն։
Եվ եթե ճշմարիտ էսպես է, սրանից հետո էլ ի՛նչ ուղիղ ճանապարհի կարող է լինել էս դրության մեջ գտնվող ժողովուրդը, ի՛նչ արժանապատվության զգացմունք կարող է ունենալ և ի՛նչ հարգանք հենց դեպի իրեն: Եվ ի՛նչպես կարող է պատահել, որ մեզ սիրեն ու հարգեն օտարները, երբ պարզ տեսնում են, որ մենք, որպես առանձին ժողովուրդ, չունենք ինքնուրույն պատկեր ու բովանդակություն և հանդիսանում ենք միմիայն իր աղավաղումը։
Պատասխանատվությունը դա այն է երբ մարդ պարտավոր է կատարել այն ,ինչը կամքով ստանձնել է իր պատասխանատվության տակ։Մարդը պետք է պատասխանատու լինի իր ասած խոսքի և գործողության համար։Եթե մարդը խոսք է տալիս և իր խոստումը չի կատարում ապա դանշանակում է որ նա անպատասխանատու մարդ է:Պատասխանատվությունը տարբեր աղբյուրներ ունի, դրանք են՝ խոստում, հանձնարարում,աշխատանքի բնույթ, սովորութներ, օրենքներ,նշանակում,քաղաքացիություն,սովորույթներ,բարոյական սկզբունքներ:Խոստում՝ երբ դու խոսք ես տալիս մի բան ու դու պարտավոր ես քո խոստումը կատարել։քաղաքացիությունը դա որ դու պարտավոր ես վճարել վարկերը,աշխատանքի բնութ որ դու պետք է այդ աշխատանքը անել,բարոյական որ դո պարտավոր ես քո միջավայրը մաքուր պահես բոլորին օգնես։հանձնարարումը երբ քեզ մի բան են հանձնարարում դու պարտավոր ես կատարել այն։
Հովհանես Թումանյանը ուզում է ասել որ մենք շատ ենք ընտելացել դառնությանը և դժբախտությանըմի՞թե խորթ ու անմատչելի պիտի մնա մեզ սիրո պայծառ զգացմունքը, մի՞թե չենք կարող իրար մոտենալ, բարության աչքերով նայել իրար ու տեսնել իրար մեջ մեր լավ կողմերը ։Բոլորնել ունեն իրենց լավ կողմերը։
Մենք շատ ենք քարացել չկամության ու չարակամության մեջ, շատ ենք ընտելացել ատելության մաղձի դառնությանը ու դարձել ենք ատելի. մի՞թե խորթ ու անմատչելի պիտի մնա մեզ սիրո պայծառ զգացմունքը, մի՞թե չենք կարող իրար մոտենալ, բարության աչքերով նայել իրար ու տեսնել իրար մեջ մեր լավ կողմերը, քանզի մարդ չկա, որ լավ կողմեր չունենա, ու էսպեսով էլ կյանքը դարձնել քաղցր ու սիրելի։
1.Я должна писать письма
2.Ты должен писать письма
3.Он должен писать письма
4.Она должна писать письма
5.Мы должны писать письма
6.Вы должны писать письмо
7.Они должны писать письмо
1.Вы должны много заниматься
2.Ахмед должен читать текст правильно.
3.Мы должны писать диктант
4.Анна должна повторять новые глаголы.
5.Я должна отвечать урок хорошо.
6.Виктор и Борис должны делать домашнее задание.
7.Ты должен знать этот урок
1.Вечером я должна была писать письма.
2.Мы должны были читать этот рассказ.
3.Все студенты должны были ку этот словарь.
4.Мария должна была читать этот рассказ.
5.Вы должны были много заниматься.
6.Рашид должен было делать это упражнение.
7.Ты должен был повторять глаголы
| l,մ | t,մ | N | T,վ | V,հց | |
| 1 | 0,64 | 65 | 40 | 1,57 | 0,63 |
| 2 | 0,33 | 5 | 40 | 0,25 | 4 |
2*3.14*√0,37/5,8.
T=6,28*0,04.
T=0,25.
ն=1/0,25
Ես համձայն եմ Հովհանես Թումանյանի հետ հետ , իսկապես քիչ են ազնիվ ու քաջ մարդիկ ։Մարդիկ ովքեր միշտ նխանձում են և հիվանդանում ։Նա ասում էր երբ վարունգը ոտքի տակ է ընկնում այն դառնանում է ։Այդպես դառնանում և դաժանանում է մարդը։Այդ դառնությունը հայտնվում է դեմքին,խոսքերում և ամենտեղ։
Արդ՝ եթե մենք ունենք ազգային իմաստություն, հոգու արիություն և առողջ բնազդներ, անկարելի է աչքներս փակենք մեր էս ծանր հիվանդության առաջ և չզգանք, որ մեր հոգին շատ է դառնացած, մեր ներքին մարդը շատ է փչացած, և դրա դեմ կռվելու, առողջանալու առաջին պայմանը էն է, որ մենք և՛ մեր սրտերում, և՛ աշխարհքի առաջ անկեղծ խոստովանենք ու ճանաչենք մեր դժբախտությունը։ Ապա թե էդ փրկարար գիտակցությանը կհետևեն ինքնակատարելագործության բարձր ցանկությունն ու ազնիվ գործը։
1.Հնդկաստան.
15 դարում Հնդկաստանում ստեղծվեցին առաջին գաղութները պորտուգալացիների կողմից:
16 դարում Հնդկաստանի հյուսիսային և կենտրոնային մասում առաջացավ Մեծ Մողոլի կայսրությունը:
1600 թվականին հիմնադրվեց անգլիական Արևելահնդկական ընկերությունը:
1857 թվականին Անգլիացիների դեմ հզոր ապստամբություն սկսվեց, որըվորում էր մողոլական վերջին կայսրը:
1858 թվականին ապստամբությունը ճնշվեց և արդյունքում ամբոողջ Հնդկաստանը դարձավ բրիտանական գաղութ:
1947 թվականին բրիտանական գաղութ Հնդկաստանը բաժանվում է երկու մասի՝ Պակիստան և Հնդկաստան:
Չինաստան.
1644 թվականին մանջուրները գրավում են Պեկինը ստեղծելով Ցին կայսրությունը:
18 դարի կեսին կայսերական հատուկ հրովարտակով բոլոր նավահանգիստներըփակվեցին եվրոպացիների առջև, բացի Գուանչժոուից։
18 դարի վերջերին սկսեց աճել Ցին կայսրության առևտուրը արտաքին աշխարհի հետ:
1839 թվականին սկսվեց Ափիոնի առաջին պատերազմը:
1842 թվականին Ափիոնի առաջին պատերազմը ավարտվեց անգլիացիների հաղթանակով:
1842 թվականին, պատերազմի ավարտից հետո կնքվեց մի անհավասար պայմանագիր, որով Չինաստանը բացեց հինգ նավահանգիստ։
1856 թվականին սկսվեց Ափիոնի երկրորդ պատերազմը անգլիացիների դեմ:
1860 թվականին ավարտվեց Ափիոնի երկրորդ պատերազմը:
1882 թվականին Հոնկոնգը տրվեց Բրիտանիային:
1894 թվականին սկսվեց առաջին ճապոնա-չինական պատերազմը:
1895 թվականին ավարտվեց պատերազմը ճապոնացիների հաղթանակով:
1911 թվականին սկսվեց Սինհայական հեղափոխությունը:
1912 թվականին փլուզվեց Ցին կայսրությունը:
2.Հնդկաստանը հիմա ունի բազմազգ և բազմալեզու հասարակություն: Հնդկաստանի ավանդական հասարակությունը կարելի է ասել դեռևս քիչ թե շատ պահպանվել է:Հնդկաստանի այսօրվա հասարակության ութսուն տոկոսը դավանում է հինդուիզմ, տասներեք տոկոսը իսլամ, երկու տոկոսը քրիստոնեություն, իսկ մնացածը բուդդայականություն: Իսկ ավանդական հասարակության ժամանակ շատ տարածված էր իսլամը: Ավանդական հասարակության ժամանակ Հնդկաստանի տնտեսության մեջ տիրապետող էր գյուղատնտեսությունը, իսկ այսօր տնտեսության մեջ տիրապետողը սպասարկման ոլորտն է:
3.Այն ժամանակ Չինաստանը փորձում էր ինքնամեկուսացնել արտաքին աշխարհից,հիմա Չինաստանը փորձում է ազդել մի շարք պետությունների վրա, կառուցում է մետաքսի ճանապարհ, որը հնարավորություն կտա Չինաստանին ավելացնել իր գործընկերների ցանկը: ՀՀ-ն Չինաստանի գործընկերներից է: Չինաստանի հասարակությունը հիմնականում ավանդական չէ, մարդիկ ունեն ժամանակակից մտածելակերպ, ստեղծվում են միլիոնավոր նոր տեխնոլոգիաներ, իսկ տնտեսությամբ Չինաստանը առաջատարն է ողջ աշխարհում: Ավանդական հասարակության ժամանակ Չինաստանի հասարակության մեծ մասը դավանում էր միայն ու միայն կոնֆուցիականություն: Ավանդական հասարակության ժամանակ չինացիները անվստահությամբ էին վերաբերվում եվրոպացիներին: Այսօր շատ ավելի լավ է վերաբերվում եվրոպացիներին։Մի խոսքով Չինաստանի ավանդական հասարակության և այսօրվա հասարակության մեջ մի բան է փոխվել է ։
4.Հայաստանի և հնդկաստանի միջև հարաբերություններ են հաստատվել 1992թվականին։16 դարում ձևավորվել են հայկական համայնքներ որոնց բնակիչները զինվորներեին և վաճառականներ։Ներկայումս 500 հայ է ապրում Հնդկաստանում և այնտեղ գործում են 2 մատուռ և 6 եկեղեցի։
5.հայերը չինաստանում մետաքս վաճառողներ էին։Չինաստանում ամենահայաշատ քաղաքը դա Խարբին է որտեղ նույնիսկ Հայ եկեղեցի կա։Ներկայումս Չինաստանում բնակվում է 150 հայ։
6.Դիանա Աղաբեկը (Աղաբեկյան) ծնվել է 1859 թվականի հոկտեմբերի 12-ին: 1889 թվականին Հոնկոնգում ամուսնացել է ծնունդով նորջուղայեցի Միքայել Աբգարի(Աբգարյան) հետ, որի ընտանիքը Հնդկաստան էր գաղթելՊարսկաստանից։Ամուսնությունից հետո նրանք տեղափոխվեցին Չինաստանայնուհետև մշտական բնակություն հաստատել Ճապոնիայում։ Ճապոնիայումգտնվելու տարիներին, Դիանա Աբգարն իր մեջ բացահայտեց վեպեր գրելուտաղանդը, 1882 թվականին հրապարակվեց նրա առաջին «Սուսաննա» վեպը, իսկմի քանի տարի անց լույս տեսավ «Պատմություններ հայրենիքից» վեպը, որտեղ նանկարագրում էր ճապոնացի ժողովրդի կյանքը։ Ճապոնիայում ծնվեցին նրանց հինգերեխաները, որոնցից երկուսը մահացան վաղ հասակում: 1906 թվականին՝ ամուսնուհանկարծակի մահից հետո, ընտանիքը տեղափոխվել է Ճապոնիայիամենաաշխույժ նավահանգստային քաղաքը` Յոկոհամա, որտեղ Դիանան բացել էվաճառատուն, որն առևտուր էր իրականացնում Չինաստանի, ԱՄՆ-ի և Եվրոպայիհետ և մեծ առանձնատուն գնել Յոկոհամայի Յամատե թաղամասում։67 տարեկան հասակում Դիանայի մոտ խնդիրներ սկսվեցին կապված տեսողությանև լսողության հետ, հոդաբորդ առաջացավ: Դիանա Աբգարը մահացել է 1937թվականի հուլիսի 8-ին։ Յոկոհամայում 1984 թվականին ճապոնացի հայագետՀիդեհարա Նակաջիման հիմնել է Հայաստանի ինստիտուտը։ Նրա ջանքերովՅոկոհամայում գտնվել են Աբգարի տունը և 1911-1918 թվականներինհրատարակված 3 գրքերը։
Էլիզա Այվազյան 