Choose any historical event, in which mobile phones could change something. Use unreal condition in the story
There is debate about the historical accuracy of Philippides legend.The Greek historian Herodotus, the main source for the Greco-Persian Wars, mentions Philippides as the messenger who ran from Athens to Sparta asking for help, and then ran back, a distance of over 240 km each way.
If he had mobile phone he would call asking for help .
Քո՜ւյր, արցունքները — մաքուր
Ղողանջներ են, որ
Հղանում են երկնագույն
Զանգ — աչքերդ խոր:
Ղողանջնե՛ր են — լուսավոր, —
Կո՛ւյս թռիչք ու թև՛ .
Ղողանջնե՜ր են — թևավո՛ր
Ու թեթև՛, թեթև՛…
Բանստեղծությունը
Արևի ոսկին ինչո՞ւ է փակում
Մեր աչքերը թաց —
Երբ` կապույտ երազն արթնացած հոգում՝
Նայում ենք հանկարծ:
Երբ բաց ենք անում աչքերս` կապույտ,
Աստղային նիրհից, —
Որ տեսնենք ոսկու ծիծաղը` անփույթ
Հղացած հրից:
Ինչո՞ւ է խոցում, ասեղի նման,
Ոսկին արևի —
Մենավոր ժամին վերջի՜ն տրտմության`
Վերջի՜ն բարևի…
Բանաստեղծությունը արևի մասին է։Ես այս բանաստեղծության մեջ տեսնում եմ դեղին նարնջագույն գույները։
Արևը — որպես մի ոսկի թիթեռ:
Իսկ երկինքը կա — ու կապույտ է դեռ:
Զնգում են թևերն` արնագույն ու վառ.
Այրվում է նա — ինչո՞ւ, ո՞ւմ համար:
Վառվում են, վառվում կապույտում անծիր
Թևերը նրա ու պսակը հիր:
Ու ճախրում է նա — մի ոսկի թիթեռ:
Իսկ երկինքը կա — ու կապույտ է դեռ…
Նորից արևի մասին է ,թե ինչու ,ում համար է վառվում,իհարկե այն վառվում է մեզ ,բնության ,կենդանիների համար տալով լույս ,ջերմություն, վիտամին D:Տեսնում եմ դեղին և կապույտ գույները։
Կանցնեն օրերը բոլոր
Եվ տրտմորեն խոնարհ, գոհ, —
Այն Կայանը հեռավոր
Կհասնենք մի երեկո:
Եվ ցուրտ հովը, որպես քույր,
Կարոտակեզ ու գթոտ,
Կհամբուրե սիրալիր
Մեր աչքերը արցունքոտ:
Եվ զանգերը կարկաչուն.
Հորիզոնից հորիզոն,
Տրտո՛ւմ կօրհնեն մեր վերջին
Հրաժեշտի երեկոն…
Տեսնում եմ երկնագույն գույնը
Կա հոգու մեջ ու աշխարհում — մի ոսկի օղակ:
Բռնկվում է նա ու մարում — մի ոսկի օղակ:
Ո՞վ չի գտել — ժպտալո՛վ, ժպտալո՛վ —
Անդուլ վազքի ճանապարհում — մի ոսկի օղակ…
Բայց ես ինչո՞ւ, քու՜յր իմ, ինչու տրտմեցի այնքան,
Երբ բռնկվեց քո աչքերում մի ոսկի օղակ…
Չարենցը ոսկի օղակ ասելով ի նկատի ուներ արևը։Տեսնում եմ դեղին գույնը։
Այս ժողովածուի բոլոր բանաստեղծությունները արևի մասին էին։
Էլիզա Այվազյան 